Herbata ze Sri Lanki

Ceylon to słowo dobrze znane każdemu, kto pija herbatę chociażby za sprawą faktu, że wiele herbat czarnych nosi nazwy określające ich miejsce pochodzenia. Spotykamy więc na sklepowych półkach opakowania herbaty na których pyszni się słowo Ceylon, nic nie robiąc sobie z faktu, że nazwa kraju została zmieniona na Sri Lanka i to już pół wieku temu.

Wyspa Cejlon wpadła w ręce Brytyjczyków na początku XIX wieku. Postanowili uprawiać tam kaw, lecz plantacje nie udały się z powodu chorób i szkodników nękających uprawy. Podobnie rzecz miała się z innymi roślinami, które usiłowano sadzić na obszarach wydartych dżungli rękami robotników sprowadzonych z Indii. Herbata miała się tutaj tymczasem całkiem dobrze. Początkowo zasadzono ją w ogrodach bez planów na przemysłową produkcję. Dopiero w 1867 James Taylor założył swoją plantację herbaty by po pięciu latach dostarczyć pierwszą jej partię do Londynu. Była to herbata przetworzona w jego własnym zakładzie za pomocą maszyn, które sam zaprojektował. Kilku ośmielonych jego sukcesem plantatorów zdecydowało się iść w jego ślady. Sławę herbacie cejlońskiej przyniósł jednak Thomas Lipton, który pod koniec XIX wieku rozpoczął własną produkcję herbaty. Jego pomysł polegał na ominięciu pośredników by dostarczać własną herbatę bezpośrednio do swoich sklepów, których sieć posiadał w Wielkiej Brytanii. Dzięki temu mógł przybliżyć jakościową herbatę także mniej zamożnym klientom.

Gdy w 1948 roku Cejlon odzyskał niepodległość i przestał być kolonią brytyjską zmienił się także przemysł herbaciany. Rozpoczęła się nacjonalizacja tej gałęzi produkcji i stopniowo opuszczone przez brytyjskich zarządców plantacje przeszły w państwowe ręce. Sytuacja branży nie była dobra. Uprawy i przetwórnie zaczęły popadać w ruinę, a pracownicy żyli w ubóstwie. Wprowadzono także ograniczenie co do powierzchni posiadanej ziemi przez jednego człowieka. W latach dziewięćdziesiątych większość plantacji należała do rządu. Po kolejnych reformach sprywatyzowano część upraw co poprawiło sytuację. Wprowadzono także logo z lwem Lankijskim, które na wzór herbat z Darjeeling jest swego rodzaju gwarantem oryginalności i jakości.

Obecnie produkuje się tu herbatę w siedmiu głównych regionach: Kandy, Dimbula, Nuwara Eliya, Ruhuna, Uda Pusellawa, Uva i Sabaragamuwa. Są to uprawy górskie zlokalizowane nawet powyżej 2000 m n.p.m. Najniższe mieszczą się 600 m n.p.m. Klimat jest tu gorący i wilgotny. Produkcja trwa tu cały rok mimo, że dwa sezony deszczów monsunowych od stycznia do kwietnia i od lipca do września dzielą rok na zbiory o wyższej i niższej jakości. Poza herbatą czarną produkowaną z odmiany asamskiej krzewu herbacianego można też znaleźć tu odmianę chińską oraz nieco innych kolorów herbaty jak biała czy zielona. Jest to jednak niewielka produkcja w porównaniu z herbatą czarną znaną na całym świecie.

Sri Lanka jest trzecim największym producentem herbaty na świecie, produkuje się tu przeszło 300 tysięcy ton herbaty rocznie na przeszło 200 tysiącach hektarów.

Czajnikowy TV Publikacje

Herbata na Walentynki: herbata czarna Ceylon Lovers Leap parzenie, historia

3 lutego 2016

Ciekawostką jest fakt, że herbata ta pochodzi z plantacji, którą założył osobiście sam James Taylor sadząc pierwsze 200 krzewów herbacianych i tym samym rozpoczynając herbacianą historię Sri Lanki.

czytaj całość...

Jedną z bardziej rozpoznawalnych herbat ze Sri Lanki jest herbata czarna Lovers Leap. Jest to herbata, której nazwę nadano na cześć wodospadu, który jest głównym źródłem wody w Nuwara Eliya. Legenda mówi, że Cejloński książę pokochał dziewczynę niskiego stanu. Nie mogąc się pobrać kochankowie popełnili samobójstwo skacząc wspólnie z wodospadu.

Po więcej szczegółów zapraszamy do: Jane Pettigrew – World of tea

Autorem tekstu jest Rafał Przybylok