Herbata za czasów PRL-u

Czasy Polski Ludowej to okres niedoborów towarów różnych branż. Dość wspomnieć o kolejnych reglamentacjach towarów gdy “na kartki” kupowano nie tylko produkty luksusowe i strategiczne, ale niemal wszystko. Także herbata w tych czasach podlegała ograniczeniom.

Większy problem był z importem kawy. Wynikało to z faktu, że Indie oraz Chiny sprzyjały komunistom i chętnie z nimi handlowały, kawa natomiast, jako produkt spoza krajów komunistycznych wymagała nakładu dewiz.

Import herbaty koordynowano centralnie, zaś dystrybuowało ją Przedsiębiorstwo Obrotu Spożywczymi Towarami Importowanymi czyli POSTI, na pudełkach widniało zaś logo Spółdzielni Spożywców Społem. Oczywiście można było kupić herbatę za dewizy w sklepach Pewex lub na targach od osób, które same przywiozły ją z podróży lub dostały z zagranicy. Ci, którzy takiej możliwości nie mieli, wybór posiadali ograniczony.

• Herbata Madras była właściwie blendem różnych herbat z Indii. W ówczesnym Madrasie znajdował się port, z którego transportowano herbatę na zachód, a tam trafiały produkty z całych południowych Indii w tym z Nilgiri.
• Herbata Popularna, o której nie wiadomo dokładnie skąd pochodziła, ale była prawdopodobnie najszerzej dostępną mieszanką herbat chińskich.
• Herbata Gruzińska produkowana była przez samo ZSRR i nosiła największe piętno polityki komunistycznej. Panowały wtedy ambicje, by produkować ogromne ilości herbaty i uniezależnić się od importu toteż szybko stała się ona bardzo kiepska. W końcu podobno nawet bywała mieszana ze starych liści i trocin po to by zrealizować narzucony z góry plan produkcji.
• Herbata Yunnan pochodziła z Chińskiego Yunnanu i cechowała się zdecydowanie niższą jakością niż dzisiejsze Dian Hongi.
• Ulung to herbata zdecydowanie źle wspominana przez tych, którzy ją pamiętają. Trudno znaleźć informacje na temat tego czym w istocie była i czy przypominała dzisiejsze oolongi. Znaleźć można nawet opinie, że była to swego rodzaju marka, znak handlowy, który nadawano mieszance herbat czarnych z Fujianu.

Jak parzono herbatę w PRL

Na opakowaniach widnieje instrukcja zalecająca parzenie herbaty w nieco samowarowym stylu z podgrzewaniem czajnika z naparem i rozrzedzeniem go na koniec za pomocą wrzątku. Rzeczywiście samowar był wtedy jeszcze znany i używany choć swoją świetność przeżywał raczej przed Drugą Wojną Światową.

Najpowszechniejszym sposobem parzenia pozostawało przygotowywanie tak zwanej plujki, czyli herbaty zalanej po prostu wrzątkiem w szklance. Często były to szklanki w koszyczkach. Sposób ten wynikał z niedostępności porcelany. Niskiej jakości herbata nie opadała na dno w trakcie parzenia i trzeba było wypluwać fusy w czasie picia.

Choć niektórzy mogą tęsknić za smakiem z tamtych czasów, to jednak powszechniejsza zdaje się być opinia, że nie była to smaczna herbata. Dla kolekcjonerów warto powiedzieć, że wciąż można kupić taką herbatę na internetowych aukcjach lub targach staroci.