Japońska zielona herbata, której warto spróbować! Opinie

Oto lista najpopularniejszych zielonych herbat pochodzących z Japonii, których koniecznie musicie się napić.

Herbata zielona Sencha

Jest to herbata zielona produkowana obecnie także w Chinach. Jej nazwa oznacza „zaparzana herbata”. Jest najpopularniejszą zieloną herbatą dzięki swej dobrej jakości i stosunkowo niewysokiej cenie. Stanowi 80% produkcji herbaty w Japonii. Nazwa i jednolity proces produkcji został określony w 1738 roku. Herbatę sencha produkuje się w Japonii z liści pochodzących z różnych zbiorów, najbardziej cenione jednak są herbaty pochodzące ze zbioru shincha czyli wiosennego, który tradycyjnie rozpoczyna się 88 dnia po przesileniu zimowym i kończy się z końcem maja. Proces produkcji herbaty sencha jest charakterystyczny dla herbat japońskich. Proces fermentacji jest powstrzymany w skutek sparzenia liści parą wodną. Następnie herbata jest suszona i zwijana wzdłuż w charakterystyczne podłużne igły.

Herbata zielona Bancha

Jest herbatą wytwarzaną głównie na plantacjach zajmujących się produkcją herbaty sencha. Liście do produkcji banchy pochodzą z tych samych krzewów zbierane są jednak później. Pierwszy zbiór banchy przypada przy drugim zbiorze herbaty sencha. Zbierane są grubsze i bardziej mięsiste liście o wyraźnym unerwieniu. Dzięki zastosowaniu liści starszych herbata bancha jest uboższa w kofeinę i substancje aromatyczne. Zyskuje jednak inne cenione własności. Bancha ceniona jest przede wszystkim za to, że zawiera niewiele teiny oraz innych substancji drażniących więc polecana jest również dla dzieci oraz do picia wieczorem.

Herbata zielona Gyokuro

Herbata ta jest uważana za najszlachetniejszą z japońskich. Nazwę tłumaczy się jako „jadeitowa rosa”. Jej wyjątkowość odnaleźć można przede wszystkim w procesie produkcji. Plantacja herbaty na trzy tygodnie przed zbiorami jest zacieniana za pomocą bambusowego dachu, który jest specjalnie w tym celu budowany nad całymi polami herbacianymi. Powstaje w tym czasie większe nagromadzenie aminokwasów w liściach. Następnie specjalnie wyselekcjonowane liście poddane są dalszej obróbce typowej dla japońskich zielonych herbat. Gyokuro ceniona jest ze względu na swój smak, który określa się jako intensywnie warzywny i trawiasty z wyraźną słodyczą i umami.

Herbata zielona Genmaicha

Jest tradycyjną japońską herbatą produkowana obecnie również w Chinach. Jest to herbata przygotowana na bazie senchy, czasem banchy z dodatkiem prażonego ryżu lub prosa w zależności od typu genmaichy. Popularna jest także genmaicha iri matcha czyli genmaicha zmieszana ze sproszkowaną herbatą matcha dzięki czemu zwiększa się zawartość kofeiny w naparze. Nazwa genmaicha oznacza herbatę z prażonym (lub ciemnym) ryżem. Sama mieszanka powstała w niższych warstwach społecznych gdzie biedoty nie było stać na herbatę. Używano zatem ryżu jako wypełniacza pozwalającego zaoszczędzić na suszu herbacianym. Później herbata ta zasmakowała także wyższym sferom i obecnie produkowana jest powszechnie. Genmaicha nazywana jest czasem herbatą popcornową ponieważ przy niższej jakości herbaty ryż w czasie prażenia pęka i przypomina nieco popcorn. Lepsze genmaiche cechuje zawartość całych, krótkich ziaren ryżu w kolorze karmelowym. Genmaicha zawiera mniej kofeiny ponieważ sama mieszanka zawiera mniej herbaty przez obecność ryżu. Lubiana jest szczególnie do posiłków lub po posiłkach. Poprawia apetyt i trawienie.

Herbata zielona Kukicha

Jest to zielona herbata pochodząca oryginalnie z Japonii, powstająca w pewnym sensie jako produkt uboczny podczas produkcji matchy, senchy albo gyokuro. Jest to nic innego jak herbata składająca się w całości lub w znaczniej mierze z łodyżek krzewu herbacianego. Samo słowo kuki oznacza patyk. Napar kukichy cechuje pewna słodycz, ponieważ gorycze w herbacie znajdują się głównie w liściach, ceniona jest także za niską zawartość kofeiny ponieważ tej w łodyżkach jest nie więcej niż 2 %. Jest to herbata polecana dla dzieci oraz w porze wieczornej, gdy nie chcemy się już pobudzać. Wersja podprażona nosi nazwę hojicha.

Autorem tekstu jest Rafał Przybylok